Kolejkowe priorytety

"Co muszę zrobić, aby z wielu nagromadzonych przedmiotów utworzyć zbiór? Czego szczególnego muszę dokonać, aby wiele przemienić w jedno? Odpowiedź brzmi: Nic! Niezależnie bowiem od tego, czy proces, w którym wiele rozproszonych rzeczy znalazło się obok siebie, jest zdarzeniem naturalnym, czy też moim świadomym działaniem – w każdym przypadku tworzenie się nowej rzeczy, czyli zbioru, jest czymś, co dokonuje się samo przez się, jeśli tylko wiele rzeczy znajdzie się wystarczająco blisko siebie.”

Zbieranie, Manfred Sommer

Powinnam zacząć drugą skarpetkę, żeby nie ulec syndromowi jednej skarpetki i pozostać z jedną. Powinnam zacząć drugą skarpetkę i to mimo tego, że pierwsza mnie nie olśniewa, jak powinna z założenia olśniewać, formę ma w sumie wdzięczną, ale nie nad wyraz, włóczkę ma niby wełnianą, ale zgrzebną trochę. No ale, chcąc być systematyczną i niegołosłowną, powinnam zacząć drugą skarpetkę.

Nie mogłam jej zacząć we wtorek, bo przyszłam z pracy do domu po ciemku. Nie mogłam jej zacząć w czwartek, bo przyszłam z pracy po ciemku i po lodzie. No ale w weekend już nic nie usprawiedliwiało mojego odkładania, bo za oknem był dzień (trochę ponury, ale zawsze), lód był tylko w zamrażalniku, więc w zasadzie wcale nie męczący. 

W ramach cotygodniowych porządków wymieniłam obrazek tematyczny na biurku:

I już, już, sięgałam po druty, kiedy nagle mi się przypomniały moje ukochane zakładki i sobie pomyślałam, że pan Sommer nie ma racji, mimo że jest wyrafinowanym kolekcjonerem sztuki, na zbieraniu się zna oraz napisał o nim bardzo grubą książkę.

Mój zbiór zakładek najpierw wyrósł z małego pudełka, potem wyrósł z większego, potem wpadłam w impas, bo nie mogłam dla niego wymyślić takiego sposobu przechowywania, żeby nie tyle zakładki znajdowały się blisko, bo to faktycznie osiągają same przez się, ale żeby były łatwo dostępne, nie stłamszone i nie poukrywane po różnych kątach. Po wielu miesiącach myślenia i kombinowania (w tym czasie w moje zakładki wkradł się chaos i nieporządek) wpadłam na pomysł. I mimo że powinnam robić drugą skarpetkę, porządkowanie zbioru nabrało takiego priorytetu i przymusu, że zabrałam się do tego natychmiast.

Mam teraz wszystko poukładane przejrzyście, łatwo się wyjmuje, przegląda i podziwia (no, nie wszystkie, bo skończył mi się zapas kartek z bloku technicznego i trochę zostało w zgrabnych, acz nieco chybotliwych stosikach). 

Większość jest jednak nie w chaosie i mogę sobie na nie patrzeć, być wdzięczna swoim darczyńcom zakładkowym i wspominać, że jedne zakładki mi przywozili przez śniegi, inne przez upały, jedne samochodami, inne samolotami albo Pocztą Polską, podziwiać swoje własnoręcznie zrobione i wspominać te czekoladki, które były w nie pierwotnie opakowane. 

I kiedy dokupię te brakujące kartki, poukładam pozostały niepoukładany stosik w teczce ofertowej, to natychmiast biorę się za drugą skarpetkę. Chyba, że znowu jakieś porządki nabiorą priorytetu. Mycie podłogi, na ogół zwykle grzecznie czeka na swoją kolej, ale z priorytetami nigdy nic nie wiadomo. Człowiek nie wiem jak jest czujny, a zawsze ta przysłowiowa druga skarpetka może spaść na koniec kolejki. 

Dziękuję bardzo za wizyty i przemiłe komentarze, dobrego dnia!  

PS. Ołówków nie muszę porządkować, bo one faktycznie samoistnie trwają w ładzie i porządku :D