Czekając na piórko z kominem

"Czas w te wieczory (od Wigilii Bożego Narodzenia do Trzech Króli) przepędzano przy ognisku domowym na śpiewaniu kolęd lub innych pieśni nabożnych i światowych, opowiadaniu starych baśni, wzajemnych odwiedzinach i rozrywkach domowych."
Gloger

Czyli jednym słowem rozrywki środowe u Maknety.

"Przestrzegano też surowo, aby po zachodzie słońca nikt nie prządł, nie motał przędziwa, nie szył i w ogóle nie pracował ostrymi narzędziami. Mówiono, że kto w te wieczory przędzie i mota, będa mu się wilki motały do obory."
Polskie tradycje świąteczne, Hanna Szymanderska

Ja jednak śmiało pracowałam drutami, brak obory zdecydowanie umacniał mnie w walce z zabobonami i w ramach rozrywek domowych opowiadałam stare baśnie. Lubiłam opowiadać baśnie, lubiłam tę precyzję fabuły, kiedy to darowane w podzięce piórko zawsze okazywało się potrzebne w kluczowym momencie. No ale potem wszyscy wyrośli, najmniej ja, ale i tak nie miałam komu opowiadać, więc wydałam swoje baśnie myśląc, że je na zawsze pamiętam. Był sobie król, miał w sadzie złotą jabłoń, która raz w roku (chyba raz w roku) rodziła złote jabłka. I ktoś te jabłka wykradał rok w rok, więc w końcu król poprosił trzech synów, to było jasne i klasyczne, pilnowali po kolei, zasypiali, najmłodszy nie zasnął, to wiadomo, no ale po co mu było to piórko? I skąd wziął się smok? A koń? Coś było z koniem, coś było z rzucaniem włóczni, chyba w innej już baśni, jakieś dłubanie przez ścianę i jakiś upajający zapach Bazylijki.

Pamięć jednak nie jest tak wieczna jakby nam się wydawało, zapomniałam swoje ulubione baśnie, rzuciłam się więc do internetu, w nim jest prawie wszystko, moje baśnie też były, niestety okazały się baśniami cennymi nadzwyczaj. Wykazawszy się nadzwyczajnym rozsądkiem i opanowaniem wobec liczb trzycyfrowych (teraz oczywiście trochę żałuję) nabyłam egzemplarz z lekka zszargany, ale na moją kieszeń. Z bliska zszarganie okazało się być znaczące, ale piórko wróciło na miejsce, wyjaśnił się pobyt smoka w beczce z trzema obręczami oraz rzucanie włóczni, a Bazylijka rozsiewała w komnatach cesarskich upajający zapach, cesarz się nią opiekował, mówił do niej i podlewał, aż w końcu ona nocami zamieniała się w dziewczynę o długich, złotych warkoczach a on musiał wyjechać na wojnę. I wtedy nagle zabrakło ciągu dalszego, kartki były wyrwane. Rzuciłam się do internetu, zostały już w nim same drogocenne egzemplarze, bo te zszargane wykupiłam i już myślałam, że nigdy się nie dowiem, co się stało z Bazylijką, kiedy niespodziewanie bratnia dusza książkowa przysłała mi swój własny egzemplarz, szczęśliwie strony w nim były wszystkie. I już wiem, że Bazylijka została wyzwolona od niedoli i żyła potem z cesarzem długo i szczęśliwie.
Jeżeli nie musimy, nie wyrzucajmy swoich baśni. I jeśli możemy, nie kupujmy mało włóczek.

 Miałam motek szarej lopi, wrzucony do koszyka bez szczególnego planu, przy okazji zakupów czapkowych dla dziecka. Wrzuciłam motek na druty w Nowy Rok natchniona wzorem prostym na czapkę. Wydziergałam go błyskawicznie, bo naprawdę jest prosty. Na Bubulinie wygląda jak beret:
    

Ale na mnie wygląda jak czapka:

 Druty nr 6, waży 68 gram, Alafosslopi. Dzisiaj ją testowałam, było minus dziesięć stopni, czapka nic nie gryzie, jest bardzo ciepła, nieprzewiewna (to znaczy wiatr nie przewiewa) i zgrabna.
Zachęcona urodą czapki, zapragnęłam mieć do kompletu komin, wrzuciłam pozostałe 32 gramy na druty

powstało go sześć centymetrów gustownego komina, a reszta, jak można się tego domyśleć, czeka na poczcie. W postaci włóczki w paczce. No dobrze. W dwóch paczkach. Bo jak mówi starożytne przysłowie - czego z piórkiem można zapomnieć, tego z włóczką może zabraknąć.

Miłego dnie! Dziękuję bardzo za odwiedziny i miłe słowa! :)