Nieurlopowe nicnierobienie

 "Zjechać z górki rowerem wzdłuż kwitnących latem łąk i poczuć, jak wraz z prędkością chłodny wiaterek wdziera mi się pod koszulę; pływać niczym w zawieszeniu ponad zielonymi otchłaniami jeziora, podziwiając nierealne, odwieczne piękno gór ponad moją głową; zanurzyć się w rzece dokładnie w chwili, kiedy zimorodek zniża swój lot tuż nad powierzchnią wody, ledwo mnie unikając; zatrzymać się w bretońskiej zatoczce, obserwując, jak wiatr smaga na próżno niewzruszone skały, i czuć się pobłogosławionym bryzgami fal morskich; siedzieć w starym kościele na krześle z wyplatanym siedziskiem ze słomy i poczuć, jak moja dusza się uskrzydla, słuchając głosu tenora w arii Stabat Mater Haydna(...)"
Trudna sztuka (prawie) nicnierobienia, Denis Grozdanovitch

Może nie jest to najlepsza lektura tuż przed zagraniczną podróżą służbową, która (wbrew opinii mojego szefa urlopem jednak nie jest - jej zewnętrze a tym bardziej wnętrze znanej mi skądinąd lokomotywy urlopowo nie nastraja. Ponieważ jednak ani nie jeżdżę już na rowerze, ani nie umiem pływać, ani nie będę w bretońskiej zatoczce, jedynie co może mi grozić, to siedzenie w starej, bardzo starej katedrze i słuchanie Haydna, więc nie obawiając się zbytnio spadku zawodowego entuzjazmu, śmiało wyszkoliłam się w sztuce (prawie) nicnierobienia.
Książeczka, ze ślicznym obrazkiem (niestety, jedynym) jest zbiorem lekkich artykułów pozbieranych z francuskich gazet. mamy więc tu trochę o łapaniu urokliwych chwil bieżących, trochę wdzięcznych cytatów, trochę malowniczych wsi francuskich (za to Paryż nie wypada malowniczo w ogóle), trochę bujania w hamaku i trochę strasznych opowieści o niecnym postępie technicznym.
Lektura w sam raz na lato, gdybym miała oceniać, czy trzeba koniecznie, to nie trzeba, ale jeżeli sie ma okazję, to można.

"Porządkując książki w biblioteczce znajdującej się w górnej części stodoły, odkryłem, że popielica, która już się stamtąd wyprowadziła, wygryzła wnętrze książki André Lamandé, La Vie gaillarde et sage de Montaigne (Dziarskie i mądre życie Montaigne'a) i wydrążyła tam sobie norę.
Znając pasję Montaigne'a do zwierząt i jego wielki szacunek dla ich mądrości, nie można nie być wprawionym w zachwyt niesamowitą intuicją małego gryzonia, który wybrał właśnie tę, a nie inną książkę, żeby uczynić z niej swoją kryjówkę.

W wolnych od nicnierobienia chwilach, zrobiłam sobie kilka (niezbyt udanych niestety) zdjęć w kompletnej Tancie:

I zaczęłam nieco cieplejsze dni w lutym mojego kocyka temperaturowego:

Nicnierobienie zakładałam zakładką podróżną, która ma gumkę i nie wypada w czasie jazdy tam i z powrotem busem albo czymś innym:

Bardzo dziękuję za wizyty i przemiłe komentarze, życzę Wam trochę nicnierobienia, bo, jak wiadomo, nicnierobienie jest bardzo przyjemne w ogóle a w lipcu zwłaszcza. Dobrego dnia!