Zamiatanie czyli chaos i ład

"... chciała, żeby wszystko zrobione było jeszcze lepiej, miała nawet zamiar wyczyścić do połysku łyżki i wahadło zegara. Oczywiście, myślała, wszystko będzie się lepiej układać, jeśli na każdym kroku nie będzie już znać tego przygnębiającego zaniedbania! Ale, po pierwszym zapale, jej dzielne zamiary z wolna zaczęły topnieć, jeden po drugim, niepostrzeżenie dla niej samej.

Jedenego dnia nie zrobiła tego, innego - tamtego...

- Zamiatałam wczoraj, można sobie dzisiaj darować... nie ma teraz ciepłej wody, jutro pozmywam wszystko razem... najpierw muszę pójść pomóc Tacie Karolowi... muszę zanieść żarcie świni i nasypać ziarna kurom... muszę przygotować chłopcom banki na jedzenie... Ale właśnie Dorotka chce czegoś ode mnie... biedna kruszyna, trzeba się z nią trochę pobawić, bo zanudzi się na śmierć... o rety, przecież nie nastawiłam jeszcze zupy!"

Kasia z Dzikiej Skały, Jacqueline Verly

Miałam dwie babcie - jedną z Kozin, drugą z Teofilowa, czyli mówiąc wprost i mniej dzielnicowo, a bardziej rodzinne, jedną ze strony taty, drugą ze strony mamy. Babcia z Kozin tworzyła wokół siebie chaosy i nieumiary. Zawsze u niej było mroczno, na parapetach i w pobliżu tłoczyły się gąszcze filodendronów i asparagusów, w szafach zalegały niezliczone pamiątki i papiery, w wielkiej torbie, którą zawsze nosiła ze sobą, upchnięte były po brzegi liczne woreczki foliowe z lekami, landrynkami, chustkami i okularami, w kuchni rzeczy zalegały w różnych miejscach, bo pewnie nie mieściły się już w szafkach. Chaos wprowadzał się od niechcenia, babcia często miewała bóle głowy, przeważnie siedziała, haftowała, trochę szyła i pięknie śpiewała rozmaite przedwojenne szlagiery.
Babcia z Teofilowa wprowadzała ze sobą ład i porządek. Przy niej żadna rzecz nie śmiała zalegać na wersalce (wtedy sofy akurat już przeminęły i jeszcze nie nastały ponownie), brudne garnki miały szanse siedzieć w zlewie jedynie przez czas obiadu, czyli najdłużej przez pół godziny. W szafie ubrania zorganizowane w najzwyczajnie równe kostki, w torbie nosiła małą portmonetkę i chustkę. Wprowadzanie ładu działo się  jakby od niechcenia i niezwykle szybko, przez większość część dnia babcia siedziała pod ogromną paprotką, żywo opowiadała historie rodzinne, uczyła mnie robić na drutach, słuchała radia, czytała albo patrzyła przez okno.

Czasem myślę, że jeżeli istnieją geny chaosu i ładu, to u mnie zostały one skrzyżowane - całe życie niedorosłe i dorosłe musiałam walczyć z chaosem, który podstępnie się namnaża i ujawnia się niespodziewanie oraz usiłowałam wprowadzać ład, bo w ładzie człowiek czuje się lepiej. Poza wartościami estetycznymi ma złudzenie, że od niego coś zależy i panuje nad światem.
Dlatego tak bardzo mi bliskie były udręki Kasi z Dzikiej Skały i dlatego tak bardzo jej współczułam niepozamiatanej podłogi, i tak bardzo się z nią cieszyłam z umytych okien i wypranych firanek.
Książka, wydana chyba tylko raz, kiedy ja miałam prawie tyle lat co tytułowa bohaterka, czyli dwanaście, oczywiście jest nie tylko o sprzątaniu. Jest to historia pewnej rodziny serowarskiej, w której umiera bratowa Kasi, osierocając trójkę małych dzieci. Jej obowiązki przejmuje Kasia, sama niewiele starsza od bratanków i bratanicy. Brat Kasi, Karol ciężko pracuje przy wyrobie serów, ale coraz częściej smutek i rozpacz po stracie żony topi w alkoholu. Na Kasię spada więc opieka nad dziećmi, oporządzanie zwierząt, gotowanie, sprzątanie, pranie - praca nad siły.

Wszystko to się dzieje w Alzacji, w końcu XIX wieku, w tle mamy piękne góry zimą i wiosną opisane z nieprzegadaną precyzją. Autorka nie skąpi nam również innych, ciekawych detali - jawią się więc nam przed oczami jak żywe różne domowe sprzęty, góralskie troby, sita do serów, łyżka do śmietany, różowe świnki ze słodkiego ciasta, karuzela i obraz przedstawiający historię Genowefy Brabanckiej w nadobnych kolorach (którą to historię i jej kolory podziwiał też mały Marcel Proust), kupiony przez Kasię na jarmarku. W połowie powieści pojawia się postrach dzieci - stara, zdziwaczała Lenora - Węglarka i zarazem Zielarka razem ze swoimi kozami i, jak możemy się domyśleć, odegra kluczową rolę w cięzkim życiu Kasi.
Dobrze było wrócić do tej książki teraz, dobrze i zabawnie, bo teraz jestem prawie w wieku Lenory. Ciekawe doświadczenie.

"O świcie śnieg przestał wreszcie padać, wziął mróz i wszystko dokoła iskrzyło się jak kryształ.
Spoza domu wschodziło słońce i niebo w tamtej stronie było jasnożółte. Lecz najpiękniejsze odblaski kładły się naprzeciwko, na ośnieżonych szczytach, z których noc dopiero się zsunęła. Była to prawdziwa feeria świateł o różowych i złotych odcieniach. Kasia postawiła wiadro z mlekiem pośrodku podwórza i, odgarniając wierzchem dłoni pasmo włosów sprzed oczu, zapatrzyła się, oczarowana roztaczającym się przed nią widokiem. Albowiem nic, żadne zmęczenie, żadne strapienie, nie mogło przyćmić w niej wrażliwości na piękno.
- Jak ślicznie... - westchnęła cichutko"

U nas chwilowo nic nie pada, chwilowo też nie ma mrozu, jest za to dużo liści, co mogłam naocznie stwierdzić, jadąc z Czajkomężem do lasu. Zabrałam czarny sweter gotowy w niecałej połowie i wełniany brązowy komplecik, żeby się załapały na zdjęcia w plenerze, bo zdjęcia oczywiście były. Teraz nie może nie być.

Zatem liście w tle, gotowy komplecik i niegotowy sweter:

Kasię zakładam zakładką, która już tu chyba była, ale jest właśnie prosto z Alzacji, więc nie mogła byc inna.

Jakie buty! :))

Już właściwe chciałabym zimy i żeby sobie siedzieć w własnoręcznie zrobionych mitenkach i ogrzewać się gorącą herbatą, czego i Wam życzę. Dziękuję bardzo za odwiedziny i komentarze, dobrego dnia! :))

Ps. Na pierwszym zdjęciu też jest moje dzieło - najpierw był to komin trawki, ale za szeroki, nie chodziłam, miałam wyrzucić, ale szkoda mi było, bo z trawki strasznie niewygodnie się dzierga. W końcu zaszyłam w niego wałek, o który opieram książkę czytając - świetny patent, nie trzeba trzymać w rękach. :))