Gwoździe w katedrę

"Czy wbijanie gwoździ byłoby możliwe dziś wieczór albo jutro między czwartą a piatą po południu? (Gdyby mój atak skończył się wcześniej, natychmiast bym Panią powiadomił).
Albo, gdyby ich wbijanie było konieczne rano, czy można by to zrobić w tej części Pani mieszkania, która znajduje się nad moją kuchnią, a nie w tej nad moim pokojem?"
Listy do sąsiadki, Marcel Proust

Trudno było zbijać kufry podróżne, będąc sąsiadką Prousta. Chory, wrażliwy, śpiący w dzień, aktywny nocą, był wymagającym sąsiadem. I całe szczęście, bo z tej wrażliwości wzięły się liściki Marcela do pani Marie Williams. Liściki z gatunku "rachunków z pralni", czyli wydanych wszelkich znalezionych papierów po szufladach i kufrach zmarłego pisarza. Jako nieuleczalna wielbicielka Marcela Prousta, kupiłam je całkiem niedawno razem z listami do matki i do przyjaciela. Kupiłam trzy tomy nieco przerażona, no tylko jeden był chudy, za to dwa pozostałe bardzo opasłe i kiedy ja to przeczytam, myślałam sobie. No cóż, okazało się, że wydawnictwo Eperons-Ostrogi dba o czas swoich czytelników. Trzy tomy okazały się być wydane tak wielką czcionką, że w sumie mogłabym je czytać bez okularów i z tak szerokimi marginesami, że mogłabym na nich napisać drugie Poszukiwanie straconego czasu, gdybym była Proustem. Samych listów jest rozczarowująco mało, poczułam niesmak, bo nie lubię takich praktyk. Wolałabym jeden kompletny tom listów, przyjemnie gruby, z przyjemnymi marginesami i przyjemną ceną.

Trudno, nawet gdybym te listy widziała na żywo w księgarni, a nie tylko internetowej stronie, i tak bym kupiła. Rachunki rachunkami, ale to jednak Proust. Poza wbijaniem gwoździ są róże, wiersze, koncerty i katedry.

"Wszelako Reims, której uśmiech zdawał się zapowiadać uśmiech Leonarda, a draperie nasuwały skojarzenia z najpiękniejszą epoką Grecji, była wyjątkowa. Anie Amiens, bardziej na sposób biblijny surowa, ani Chartres, bardziej uświęcona i niematerialna, nie były jej równe. Oczywiście dobrze wiem, że wśród opłakujących Reims wielu jest takich, którzy nie podnieśli wzroku na Notre-Dame i naiwnie wierzą, że najpiękniejszym kościołem w Paryżu jest nasza parafia, nasz okropny Święty Augustyn. Ale ja, podejmujący, o ile zdrowie pozwala, do kamieni w Reims pielgrzymki równie nabożne jak do kamieni w Wenecji, sądzę, iż mam prawo mówić o umniejszeniu ludzkim, które dopełni się w dniu, kiedy na dobre runą sklepienia, w połowie dzić spalone, na te anioły, które, nie zważając na niebezpieczeństwo, zrywają wciąż cudowne owoce z kunsztownie stylizowanych gałęzi kamiennego lasu."
Listy do sąsiadki, Marcel Proust

Zakładałam reklamową zakładką, ale bardzo książkową

Na zdjęciu rozkład mieszkania, co mnie ucieszyło, o teraz widzę naocznie, gdzie Franciszka gotowała dla pana Marcela kawę i gdzie był taras. Nie wiedziałam, że Proust miał taras, ciekawe czy z niego korzystał.

Tymczasem ja na swoim minionym już urlopowym tarasie nie tylko czytałam, ale robiłam też bawełniany sweter, którego dokumentację dla porządku historycznego załączam.
Sweter powstawał według darmowego wzoru Dropsa i miał nad wyraz skomplikowany ażurek. Nie dość, że do końca się go nie nauczyłam, to żeby w ogóle go robić, musiałam utworzyć liczne pomoce, wykresy i kolorowe markery.
Jak widać kolory markerów odpowiadają kolorom segmentów ażurowego potwora:

Pomoce z bliska wyglądały nawet malowniczo

Dopiero po zaopatrzeniu się w takie pomoce naukowe, zdołałam wyprodukować udzierg. Najpierw w małym kawałku:

Potem w większym:

Aż w końcu cały

Jestem z niego bardzo zadowolona, super się nosi (chociaż nie ma jeszcze guzików - żadne do niego nie pasują). Cieszę się, bo dorobiłam mu ściągacz - we wzorze go nie ma. Nabrałam odważnie oczka wzdłuż dekoltu na własną odpowiedzialność. Fajnie, bo sweter nie spada mi teraz z ramion, trzyma formę i nie wymaga godzinnego drapowania oraz dobierania bluzek (nie lubię, jak bluzka wyłazi pięć centymetrów nad sweter).
Zrobiłam go z 12 motków bawełny Muskat. Druty nr 4

Nie mogę się napatrzeć na ten urlopowy ogród. 

I tym kolorowym akcentem pozostaję pełen szacunku i szczerze oddany
Marcel Proust
a tak naprawdę ja, czyli Czajka.
Dziękuję najserdeczniej za odwiedziny i przemiłe komentarze. Dobrego dnia! :))