Akrobacje z kocami

 

"Pod koniec lat sześćdziesiątych popularność zaczynają zyskiwać zestawy składające się z kanapy, dwóch foteli i dwóch pufów, którym towarzyszy ława typu "jamnik", czasem także rozkładana do wymiarów dużego, wysokiego stołu jadalnianego."

Asteroid i półkotapczan, Katarzyna Jasiołek

Nie ma to jak trwałość i stabilizacja, pomyślałam sobie, bo sześćdziesiąt lat później w moim salonie nadal króluje ława, fotele i meblościanka. Tylko puf jest jeden, bo drugi poszedł na śmietnik (nie sam oczywiście, wyniosłam go we własnych objęciach) w ramach minimalizmu meblowego. Książkę kupiłam zachęcona przez biblionetkową koleżankę - nie mogłam się oprzeć tajemniczemu tytułowi  (półkotapczan znałam z autopsji, ale asteroid wyjaśnił się dopiero pod koniec i okazał się być wielofunkcyjnym szklanym zestawem), tym kolorom, smukłym nóżkom (które znowu są modne) no i oczywiście temu krzesłu, na którym w młodości wyprawiałam akrobacje porządkowe.

"Asteroid..." powstał przypadkiem, kiedy pani Jasiołek kupiła cukiernicę z polskiej porcelany i okazało się, że trudno znaleźć jakiekolwiek informacje o projektantach. Zaczęła zgłębiać temat i zgromadziła wiedzę w sam raz na książkę. Akcja zaczyna się tuż po wojnie od Wandy Telakowskiej, która była przekonana, że: "Ludzi trzeba uczyć umiejętności wybierania, zestawiania i harmonizowania przedmiotów masowo produkowanych. Sztuka zestawiania to przejaw osobistej twórczości, dający poczucie uczestnictwa w wytwarzaniu kultury. To udział w walce o piękno."

Jak bardzo to się nie udało, można by pomyśleć, kiedy się przypomni  te wszystkie bure meble, identyczne meblościanki i nieokreślonego koloru obicia. Nie mogło się udać, jak nigdy nie udają się odgórne akcje nauczania ludności (bo nawet nauka ortografii, nie mówiąc o fleksji w tak wielu przypadkach okazuje się być żałośnie nieskuteczna). Nie udała się też w wyniku nierównej walki projektantów z producentami, w wyniku której ci pierwsi niejednokrotnie nie mogli poznać własnych projektów. To co było zaprojektowane ładnie i wyprodukowane ładnie, wyjeżdżało oczywiście za granicę. To smutne zresztą, ile zmarnowano pomysłów o światowym potencjale. 

Dla mnie jako osoby mało spostrzegawczej (tłumacza w literaturze dostrzegłam dopiero niedawno)  książka była niezwykle odkrywcza, bo z zachwytem i zdumieniem dowiedziałam się, że każda półka w regale i każdy wzór na wazonie został zaprojektowany. Ja cały czas myślę, że takie rzeczy dzieją się same. No, może z wyjątkiem słoneczników, bo te wiadomo, kto namalował. 

Czytanie sprawiło mi wiele przyjemności na wielu poziomach. Poznawczym - te wszystkie historie spania po zakładach porcelany i przewożeniu szklanych wyrobów tak, żeby nie pourywały się ich elementy ozdobne, wymyślanie mebli Kowalskich (przy czym, żeby było śmieszniej to projektanci nazywali się Kowalscy, a że meblościanka była dla Kowalskich to się okazało dopiero później). Estetycznym - dużo pięknych zdjęć. I oczywiście na poziomie sentymentalnym - wiele przedmiotów zabrało mnie do przeszłości (nie na długo na szczęście, bo jak wiadomo, nie można w przeszłości siedzieć za długo, skoro ma się teraźniejszość i przyszłość).

Powyższe żyłki były jednak mało funkcjonalne i po pewnym czasie zwisały smętnie tu i ówdzie.

Jak tylko wróciłam z przeszłości (a może nawet zanim, czas jest nad wyraz podchwytliwy) wydziergałam chustę z merino wzór darmowy Reyna

i sweter z jedwabiu Lakeside

Tyle razy obiecywałam sobie, że nie przerwę robótki w kluczowym czy problematycznym momencie i nic z tych obietnic nie wyszło. Do swetra (ciepły i nie gryzie, jedwab nieco rustykalny) wróciłam po dwóch latach - przerwałam go tuż przed nabieraniem oczek na rękawy. I nawet nie zapisałam jakimi drutami robiłam korpus. Jakoś się udało wstrzelić z rozmiarem. Tuż po bolesnej nauczce i na fali jeszcze solenniejszych postanowień, wróciłam do koca z kwiatków, który porzuciłam, bo nie chciałam go zabierać na urlop. Oczywiście porzuciłam go tuż przed łączeniem, które wymaga kilkukrotnego przeczytania wzoru, kilkugodzinnego oglądania obrazka ze schematem i obejrzenia filmiku poglądowego nie wiem ile razy. Co to za pech, że zawsze w najgorszym momencie robótki wypada urlop, zmierzch albo, na przykład, taki poniedziałek? 

Mój koc zdominował pokój hobby i wygląda teraz tak:

Każdy kolor dostał numerek i tym sposobem każdy kwiatek siedzi na swoim miejscu w schemacie.

W ramach nie odkładania rzeczy na później obmyślam sposób połączenia babcinych serwetek w firankę (może jak już rozgryzę łączenie kwiatków, firanka pójdzie mi jak z płatka)

i szukam zastosowań dla odzyskanych z dna szafy haftów:

Mam nadzieję na przypływ licznych wen, czego i Wam życzę. Dziękuję bardzo za wizyty i przemiłe komentarze, dobrego dnia!

PS. Asteroid zakładałam jedynie słuszną zakładką z ptasiego mleczka:

PSPS. I kto pamięta, że na kurtkę mówiło się skafander? Tak mi się kosmicznie skojarzyło. :)