Sznurek we śnie

"Pierwszy krok, oderwanie lub usunięcie się, polega na radykalnym przesunięciu akcentu ze świata zewnętrznego na wewnętrzny, z makrokosmosu na mikrokosmos, na ucieczce od przygnębienia, którym napełnia nas ziemia jałowa, do pokoju wiecznotrwałego królestwa, które jest wewnątrz nas. Ale tym królestwem, jak wiemy z psychoanalizy, jest dziecięca podświadomość. To jest właśnie to królestwo, do którego wkraczamy w czasie snu. Mamy je w sobie zawsze. Są tam wszystkie ogry i tajemniczy przyjaciele z naszego pokoju dziecinnego, jest tam cała magia dzieciństwa. A co ważniejsze, są tam te wszystkie potencjalne możliwości, których nie udało nam się wykorzystać w życiu dojrzałym, są tam inne części nas samych, gdyż takie złote ziarna nigdy nie giną."
Bohater o tysiącu twarzy, Joseph Campbell

Campbell, specjalista od mitologii porównawczej, sprowadza w "Bohaterze..." wszystkie mity świata do jednego, wielkiego monomitu i twierdzi, że mit człowiekowi jest do życia niezbędnie konieczny. W monomicie mamy jednego bohatera, który wyrusza w świat, ma w nim przygody i wraca z powrotem. I to mnie przekonuje. Nawet potraktowanie w taki sam sposób Czerwonego Kapturka, który wyrusza z koszykiem, zostaje zjedzony i szczęśliwie uratowany  oraz Tezeusza, który wyrusza bez koszyka, ale za to na statku, omal nie jest zjedzony i też jest uratowany, mnie nie dziwi i jestem w stanie się z tym zgodzić. Jedyne co budzi mój sprzeciw, to mieszanie do tego psychologii. Jakoś nie mogę się pogodzić z z tym, że Minotaur siedzi w mojej jaźni i wmieszane są w to ego, superego, wszystkie moje świadomości i podświadomości. A taką interpretację mitu przyjmuje Campbell, dodając zresztą na koniec, że sprawa nie jest prosta, bo tu i historia się miesza i obyczaje.
W każdym razie, na szczęście, jaźni nie ma tu w przytłaczająco wielkich ilościach, są za to różne sny i opowieści, i mity hinduskie, indiańskie, greckie, najróżniejsze. Jest o jeżozwierzach, sfinksach, lękach i marzeniach, przy czym okazuje się jednak, że największym marzeniem człowieka jest drzewo, które rodzi słodkie owoce i ma liście w kształcie garnków i patelni.
Napisane wszystko bardzo dobrym stylem, bo Campbell opowiadać umie i pomaga nam przy tym w zrozumieniu świata. Pokazuje nam drogę całkiem jak ta kobieta w przytoczonym przez niego śnie:
"Jestem na łące, gdzie pasie się wiele owiec. Jest to kraj owiec. W kraju owiec stoi nieznana mi kobieta i wskazuje drogę"
Bohater o tysiącu twarzy, Joseph Campbell

To musi być pięknie, w takim świecie owiec. Zupełnie jak w moim salonie:

Od razu powiem, że jedna jest przejazdem, a jedna jest naprawdę malutka i w prezencie. Dzielnie wałęsała się z młodszym dzieckiem po Tatrach w pięknie stawów i kwiatów.

Cóż zresztą, czy słabość do pluszaków musi być od razu słabością na umyśle? Sam Campbell mówił o skarbach dzieciństwa wewnątrz. Trochę ich mam widać na zewnątrz, trudno.

 Poza pluszakami i Bohaterami musi być robótka, jak to w środy z Maknetą bywa i jest. Moje realizowane złote ziarna możliwości, czyli w dalszym ciągu sweter w ściągacze, widać już zapowiedzi rękawków:

Przy czym jedna z zapowiedzi jest uwiązana na nitce a druga na drucie i jak się dobrze jej przyjrzeć, widać, że spięta spinaczem biurowym. Ten świetny patent podpatrzyłam u Intensywnie Kreatywnej, wreszcie nie mam stresu, że mi oczka zjadą znienacka.

Nawiasem mówiąc, Intensywnie Kreatywna świętuje rocznicę sklepiku. Co będę ukrywać, ma różne przeceny, a ja od dawna miałam chęć na coś lnianego. No i ponad miesiąc nie kupowałam włóczki. Jednym słowem, należała mi się nagroda, błyskawiczna akcja z paczką i już robi się próbka na luźny sweterek:

 W dotyku trochę jak sznurek, ale ponoć pranie go zmiękczy.

I tradycyjnie zakładki. Zakładka główna zupełnie nie w temacie mitów i bohaterów, za to w temacie lata i książek:

Zakładka mojego ulubionego grafika z Ilustris. Przy okazji z jednej strony ucieka Perseusz, a z drugiej ściga Gorgona. Oboje mają cudownej urody buciki. No i Gorgona ma śliczne groszki na sukience, kto by pomyślał.

Poza główną zakładką używałam też zakładki pobocznej do przypisów, albowiem przypisy były na końcu, co jak ogólnie wiadomo, jest nieco kłopotliwe w czytaniu. Dawno temu, jako początkujący czytelnik, pracowicie szukałam przypisu po każdym odsyłaczu. Po jakimś (nie przyznam jakim, ale nie było to błyskawiczne olśnienie) czasie, zaczęłam używać drugiej zakładki, co często kończyło się tak, że zakładka z przypisów lądowała w miejscu czytanym a zakładka właściwa siedziała gdziebądź i znowu musiałam szukać strony z przypisami. Aż w końcu pojawiły się miniaturowe zakładki magnetyczne, które do przypisów są idealne. Moja miała instrukcję obsługi, w której jest objaśniona strona przednia i tylna zakładki i żeby przypiąć przednią do przodu, to wtedy strzałka pokaże odpowiedni tekst.

Instrukcję na pewno pisał mężczyzna pragmatyk i do tego pewnie z wrzodami na żołądku. Jak bowiem można taki słodki tył przypinać z tyłu? Przypinam więc tył z przodu, praktyczny przód jest z tyłu i nieco mija się z chwilą bieżącą. Za to ja za każdym przypisem mogę sobie pomarzyć o mufinkach z bitą śmietaną:

 Dziękuję bardzo za odwiedziny i komentarze. Miłego dnia!