Zdążyć przed czapką

Może krótki sweterek w ażury z żółtej alpaki? Albo ogoniasty z bordowego lace z jedwabiem? A może jeszcze coś z bambusa? Albo ze słynnego Malabrigo? - Dobrze tak siedzieć sobie, przeglądać (liczne) zapasy w motkach i namyślać się z czego i co.
- Ale pamiętasz, że obiecałaś mi dwie czapki? - odezwało się nagle młodsze dziecko.
Wizja obiecanych dwóch czapek w żakardy z podwójnych wełnianych nitek poderwała mnie z kanapy. Zanim doszłam do szafy już wiedziałam, że będę dziergać czarny, bawełniany sweterek. I lepiej zacząć jak najszybciej, żeby zdążyć przed czapką.

Historia czarnego sweterka jest długa. Najpierw dziergałam go pracowicie ponad rok temu. Potem zszyłam części z czułością, acz krzywo. Nawet chodziłam w nim do pracy, ale czułam na sobie krzyk krzywych ściegów. Pewnej zdeterminowanej soboty sprułam go z bólem, bo w czasie prucia okazało się, że jest dzianiną pięknie lejącą i przytulaśną. Jedyne co mnie długi czas powstrzymywało od ponownego dziergania to druty dwa i pół i dziesiątki, dziesiątki oczek prowizorycznego łańcuszka, w którym trzeba godzinami dedukować co jest żeberkiem a co spodem. Teraz nie było co się ociągać, zaraz październik, czapki nieuniknione, złapałam więc za stare zapiski z dziergania pierwszej wersji i przystąpiłam do przerabiania robienia w częściach na robienie w całości. Niespodziewanie okazało się, że przybywanie rękawów w robieniu w całości ma charakter czysto magiczny i nijak się nie da pogodzić z poczciwym rękawem osobno. Przynajmniej nie z pomocą czterech działań podstawowych, a całek wolałam nie wyciągać z zakamarków niepamięci. Nawyciągałam więc różne sweterki gotowe, z trudem powstrzymałam się przed ich rozcięciem, żeby zgłębić konstrukcję, w końcu przeliczyłam jakiś wzór z sieci i nawet zgodził się z zapiskami. Za trudy zostałam nagrodzona, bo przypadkiem trafiłam na nowy sposób dziergania łańcuszka - niezwykle przyjemny.
A ponieważ dziś środa, więc do sweterka czytam, jak to w środy bywa u Maknety.

Mam taką osobistą teorię, że niektórzy ludzie mają dar snucia opowieści i w sumie sama opowieść nie jest tak ważna jak sposób jej opowiedzenia. Może być skomplikowana, nowa, intrygująca ale niekoniecznie, może być po prostu banalną historią o miłości z przeszkodami i z balkonem. Ta moja teoria sprawdziła się niejeden raz - opowieść nie musi być dobra, to pisarz musi być dobry.
Katedra jest opowieścią potencjalnie obiecującą - ma ciekawy wątek, interesujące czasy, malownicze tło, smakowitą opasłość i bezpretensjonalną okładkę.
Niestety, pan Ildefonso Falcones choć niewątpliwie jest dobrym prawnikiem, nie jest dobrym pisarzem. Oczywiście tego typu stwierdzenie nie jest pewnikiem Euklidesa (który zresztą po dwóch tysiącach lat też nie jest całkiem pewny), więc mogę jedynie napisać po czym ja poznaję złego pisarza.
Pozwala on mianowicie mówić swoim bohaterom swoim językiem, w wyniku czego pańszczyźniany chłop ma w ustach chociażby taką kwestię:
"- Jak wiesz, otrzymaliśmy nasze ziemie na prawach emfiteuzy, wieczystej dzierżawy. (...) To przywilej zwany intestia"
Pozwala trzydziestu gościom weselnym najadać się do syta potrawką z dwóch kur (aż przypomniało mi się wesele, na którym Sancho Pansa tylko na śniadanie wyłowił sobie dwie gęsi z garnka).
Pozwala chłopom z gron wyciskać wino, wlewać do beczek i czekać aż sfermentuje.
Pozwala na postępowanie swoich postaci według swojego widzimisie, zamiast pozwolić im na kierowanie się ich racjami, które zawsze są najsłuszniejsze.
Wszystko to sprawia, że jest mało wiarygodny w tym co opowiada. I nie porywa. Kiedy słyszę o nieszczęśliwej, która chodzi po izbie brocząc smutkiem, zawsze bardziej jestem zaintrygowana jakie ślady zostawia smutek na czystej podłodze niż współczuję z nieszczęśliwą. 

A tymczasem za oknem słońce broczy upałem i winem w owocach:

 Bardzo dziękuje za odwiedziny i komentarze, miłego dnia!