Równoległy dysk i koc

"Mieszkałem kiedyś niedaleko głazu-ostańca, który przy pełni księżyca i w noc przesilenia tańczył po polu, przypadkiem pozostawiając niestrzeżony garniec złotych monet. W teorii garniec ten był dostępny dla każdego, kto ośmieli się go porwać i potrafi z nim biec szybciej niż głaz. Oglądałem ten głaz za dnia, ale z jakiegoś powodu nigdy nie znalazłem czasu, by wybrać się na krótką nocną wycieczkę i sprawdzić jego taneczne umiejętności. Teraz zdaję sobie sprawę, że to ze strachu - bałem się, że jak wiele spotkanych wcześniej głazów  nie zechce zatańczyć. Jakaś część mnie pragnęła, by mimo specjalistów od planowania, dyrektyw unijnych i policjantów, głaz mógł nocą tańczyć. I gdzieś tam, podejrzewam, ukrywa się instynkt folkloru. Powinno istnieć takie miejsce, gdzie głazy tańczą."
Folklor świata Dysku, Terry Pratchet i Jaqueline Simpson

I dla wszystkich o podobnych potrzebach, Terry Pratchet stworzył właśnie takie miejsce, w którym nic nie trzeba sprawdzać, ponieważ wiadomo, że głazy tańczą, sm

oki są w dwóch udokumentowanych gatunkach, a bagaż... No, akurat Bagaż jest prawdziwy nawet w naszej ziemskiej rzeczywistości, może tylko jest mniej przywiązany do właściciela i nie aż tak nieśmiertelnie niebezpieczny.
Właściwie nie jestem miłośniczką fantasy, lubię kiedy głazy tańczą w naszym swojskim folklorze, kiedy konik Garbusek mieszka pod prawdziwą lipą, Tytania jest z Szekspira, a Aleksander Wielki jest z Macedonii. O ile jednak w przypadku przeciętnego autora nie jest trudno unikać jego dzieł, o tyle w przypadku Pratcheta jest to praktycznie niemożliwe, ponieważ w jakiejkolwiek czytelniczej grupce, w jakiej mamy szczęście się obracać, ma swoich licznych wielbicieli, którzy w dodatku aktywnie i z pasją szerzą słowa swojego Mistrza w jego dziełach. Jeżeli nie masz książki, pożyczą. Jeżeli nie pożyczasz, dadzą w prezencie. I nigdy, nigdy  nie jest to wina słów, ze nie wpadasz w zachwyt. Zawsze to jest twoja wina, albo wina kolejności czytania. Musisz więc spróbować kolejne i kolejne. Mam na koncie pięć przeczytanych. Albo sześć. Co mogę powiedzieć? Terry potrafił pisać. Mieści się w tym i styl, i poczucie humoru, i spostrzegawczość i ogromna wiedza. Kochał też opowieści, nasze opowieści ziemskie, więc za to wszystko nawet mogę mu wybaczyć, że je przebrał w różne spiczaste kapelusze, zapakował ozdobnie i wysłał na świat Dysku, który stoi na żółwiu, który na słoniach, które na słoniach i tak do samego dna, albo odwrotnie. Generalnie można stwierdzić, ze wszystkie jego książki są komentarzem do całego nasze go świata łącznie z bankami, pocztą i piątym kontynentem.

W "Folklorze świata Dysku" wszystkie spiczaste kapelusze zostały zdjęte, ozdoby odpakowane i na świat boży wychynęła nasza rzeczywistość ludowa, mitologiczna, religijna i kulturowa. Nic dziwnego więc, że sama wyraziłam chęć jej przeczytania i nic dziwnego, że współautorką jest czołowa badaczka folkloru, która poznała Pratcheta w kolejce po autograf, co zresztą było świetnie opisane w drugim wstępie. Oba wstępy są zresztą świetne, a i sama książka też. Nie polecam jej jednak na pierwsze spotkanie. Lepiej najpierw przeczytać kilka właściwych, w tym celu należy zastanowić się, co nas interesuje, obejrzeć się w prawo lub w lewo i poprosić miłośnika Pratcheta (na pewno tam jest) o tytuł dobry na początek. Chyba że chcemy o owcach, o owcach jest chyba w każdej, bo owce są ważne.
Co mi przypomina o dzierganiu i o środzie z Maknetą.
W tamtym tygodniu miałam plan na czapkę, ale w noc ciemną stanęły mi przed oczami wszystkie moje zapasy poutykane po szafach, wprowadziły zamęt i nie pozwoliły usnąć, aż nie wymyśliłam robótki równoległej, łatwej i bardzo włóczkożernej. Robótkę wymyśliłam, skorym świtem rzuciłam się ją wprowadzić na druty nr 10 i tym samym w głowie mam spokój i zen. Robię koc. Z frędzlami, ale frędzle to daleka przyszłość. Oczywiście koc nie zlikwiduje wszystkich moich zapasów, ale jakieś dwie reklamówki. Dobre i to. Co prawda po dziesięciu centymetrach okazało się, że szarej wełny mi nie wystarczy. I mam do wyboru - albo dokupić i trzymać się jednokolorowego dizajnu, co ma okiełznać (choć trochę) lekko pstrokaty wystrój mojego mieszkania, albo dołączyć inne kolory i pogodzić się z pstrokatym. Na szczęście mogę pomyśleć o tym jutro, bo koc robi się długo, mimo drutów numer 10.
Z tego myślenia wpadłam w sieci na bardzo eleganckie łączenie włóczek (zwierzęcych) przez filcowanie. Robi się to minimalnie dłużej niż supełek, a odpada zupełnie chowanie nitek - jestem zachwycona tym sposobem. Najpierw się nawleka jeden koniec na igłę i przewleka przez drugi koniec, potem się wyciąga igłę, filcuje nitkę zwilżonymi palcami i praktycznie nic nie widać, bo koniuszki można obciąć.

Książkę zakładam jedynie słuszną zakładką - w folkowe ptaszki.

 
 Do pracy chodzę ślicznie zimową drogą, co właściwie nie ma związku ani z czytanie ani z dzierganiem:

No ale nie zawsze wszystko musi mieć związek ze wszystkim. Nieraz nie ma.

Dziękuję bardzo za przemiłe komentarze i odwiedziny, dobrego dnia! :)