Kawa z przesłaniem

Dzisiaj dzierganie i czytanie u Maknety, a Oleńka u Radziwiła i na drutach. Nie przybyło jej za dużo, za to przybyło (w ramach pokazania czarnemu Safranowi) trochę Safranu jasnego. Jakimś sposobem przyczepiła się do niego wizkoza i przyjechała w jednej paczce razem z planem na sweterek Dropsa od góry.
Póki co na etapie próbki. W lekturach słuchanych trzeci tom Potopu, a w lekturach ocznych miał być Lukrecjusz. Lukrecjusz pisał generalnie o rzeczywistości i jak to rzeczywistość składa się z różnych ciałek, jednych małych i okrągłych (dusza na przykład), drugich małych i haczykowatych (głos chociażby) i jak to nie ma Antypodów ani grawitacji, bo jedno leci w dół, a drugie w górę. I pisał także, że ta wiedza o ciałkach (gładkich i haczykowatych) nas uspokoi w istnieniu i uszczęśliwi. Mnie nie uspokoiła, ale nawet nie to zdecydowało, że w połowie przeczytany Lukrecjusz powędrował z powrotem na półkę. Zdecydowała nuda. W ogóle jakoś mnie już nie ciekawi czy jest grawitacja, bo i tak nie dowiem się dlaczego, a to właśnie jest najciekawsze.

Od kilku dni czytam więc "Przesłanie symboli w mitach, kulturach i religiach" Lurkera. I to jest to co teraz lubię. Jest nieprzemijanie w drzewach, źródłach i gwiazdach, są mity i baśnie
"...bo naprawdę figury wyznaczają nam miary.
I małym krokiem idą zegary
obok naszego prawdziwego dnia"
Reiner Maria Rilke

Nawet kolorystycznie dosyć się zgrała symboliczna ryba i mój Odwet na Safranie:

chociaż niby Safran koloru popiel - dla mnie bardziej jak kawa z dużą ilością mleka.

W zakładkowym punkcie programu małe stworki Andrzeja Tylkowskiego, może nie za bardzo pasują tematycznie, ale za to są niezwykle urokliwe. Safran z wiskozą sam się dzierga i bardzo równo, co poprawiło mi samopoczucie, osłabione krzywymi oczkami Oleńki.

Wełnianej Oleńce brakuje może cztery centymetry do wydzielenia rękawów (będę mogła użyć wtedy magicznej frazy - dziergam dół, więc z górki, chociaż nie jestem przekonana czy ogoniasty ma kiedykolwiek z górki) a powieściowa właśnie planuje ucieczkę z Taurogów. Nie dzierga. Ku mojemu zdziwieniu najwięcej w Potopie dzierga największa zalotnica, Anusia Borzobohata. Dzierga oczywiście z jedwabiu i coraz to jej zalotnie motki wypadają z rąk.

Jeszcze tylko pracowity czwartek i długi weekend, mam nadzieję na las i na sesję zdjęciową w moich dwóch nieobfotografowanych sweterkach, czego i Wam życzę razem z miłym dniem dzisiejszym. Dziękuję wszystkim za odwiedziny i za dobre słowa w komentarzach. Notesik się zapisuje (ma już drugi tom - czerwony, tralala), bo notesik niezapisany jest smutny i przygnębiony niespełnianiem swojej życiowej misji. :)