Mosty, techniki oraz popioły

"Cały ten czas spędziłem w niezwykle przyjemnym, całkowicie spokojnym nastroju, wśród tabliczek do pisania i książeczek.
Pytasz - jak było to możliwe? w Rzymie?"
Pliniusz Młodszy w świetle swoich listów i mów, Lidia Winniczuk

Ponieważ nie jestem w Rzymie, poza książeczkami miałam dodatkowo szydełka i druty. Czas wolny natomiast łatwo znaleźć, wystarczy unikać wyścigów konnych w cyrku oraz zarządzania posiadłościami wiejskimi. Łatwo mi przyszło jedno i drugie, mogłam więc w dużym stopniu cieszyć się obecnością Pliniusza, do którego czuję ogromną sympatię. Może dlatego, że w świetle swoich listów jawi się miłośnikiem literatury. Może dlatego też, że nie lubił rachunków i nie lubił ludzi podłych. Kochał za to sprawiedliwość, uczciwość i piękno natury. Wrażliwy, dociekliwy, hojny, dowcipny.
Największe jednak wrażenie zrobił na mnie, kiedy z poduszką nad głową uciekał razem z matką przed popiołami Wezuwiusza.
"Nieco się rozjaśniło, a nam się zdawało, że to nie nastaje dzień, lecz że to zapowiedź zbliżającego się ognia. A ogien zatrzymał się dalej, i znowu nastały ciemności, i znowu masa ciężkiego popiołu. A my podnosząc się raz po raz otrząsaliśmy się z niego, inaczej byłby nas calkiem zasypał, a może nawet przygniótł swoim ciężarem.
Mógłbym się teraz chełpić, że mimo takich niebezpieczeństw nie wydałem żadnego jęku, ani jednego słowa, które mogłoby świadczyć o moim załamaniu się, gdyby nie to, że wówczas wierzyłem, iż ginę ze wszystkimi i że wszystko ginie wraz ze mną nieszczęsnym: było to jednak wielką pociechą w świadomości, iż wszystko przemija."
Pliniusz Młodszy, list do Tacyta

Kiedy w książce od historii czytamy o datach, wydarzeniach, przyczynach, skutkach i nieszczęściach, to ludzie w tym wszystkim są  ludźmi bezpowrotnie minionymi, i dopiero tak osobista i żywa relacja, jak listy Pliniusza rzuca bezpośredni pomost między naszym, a tamtym czasem. Dopiero wtedy wiem i widzę, jak budzi się rano przy zamkniętych oknach.
W listach oczywiście jest dużo spraw urzędowych i poważnych, ale mnie i tak najbardziej podobały się cyprysy nad strumykami, bo jak sam Pliniusz pisał, nic nie jest piękniejsze od natury.
No i od nieśmiertelności.
"Moim bowiem zdaniem wszyscy ludzie powinni myśleć albo o swojej nieśmiertelności, albo o śmiertelności: pierwsi powinni czynić wysiłki, usilnie sie starać, drudzy - pędzić życie spokojnie, odpoczywać i nie utrudniać sobie życia daremnymi zajęciami"
Pliniusz Młodszy, Listy IX,3

Od razu zaliczyłam się do drugiej grupy i zaraz po pracy (bo jednak rachunki obowiązują w obu grupach) spokojnie zaczęłam serwetkę do koszyczka wielkanocnego.

Starm się, żeby było medytacyjnie i spokojnie, no i na ogół tak jest. Szydełko jest dla mnie techniką nową, więc oczka chwilowo tkwią w chaosie i poplątaniu, zamiast pozostawać policzalne i uporządkowane na drutach, ale wystarczy dobry filmik na Yotube i, najwyraźniej, nowe okulary.
Tak czy inaczej, słupków przybywa we wdzięcznych okrążeniach, za oknem wiatr bawi się z chmurami, słońce radośnie przegląda się w kałużach i mimo różnych pogłosek o garncach marcowych, robi się coraz bardziej i bliżej.

"Lecz na razie tyle. Co nowego poza tym? Cóż? nic - w innym wypadku dodałbym nowe wiadomości, bo na karcie jest jeszcze miejsce, a i dzien wolny pozwala snuć myśli dalej."
Pliniusz Młodszy

Zakładka prawie w duchu epoki:

Dziękuję za odwiedziny i przemiłe omentarze, dobrego dnia! :)