Ranek. Blogowanie w listopadzie

"Co za szczęście, to już rano!"
W poszukiwaniu straconego czasu, Marcel Proust

Jest jeszcze zupełnie ciemno, mam osiem lat, wygrzebuję się spod wykrochmalonej pościeli, zagarniam pod pachę jeden z trzech przywiezionych nocną taksówką tomów doktora Dolittle - noworoczny prezent od starszego kuzynostwa, przemykam się przez pokój śpiących rodziców, staram się być cicho, moszczę się z podwiniętymi nogami na kuchennym taborecie, otwieram tom - to drugi, wracam do pokoju, staram się być cicho, drzwi skrzypią, zabieram drugi tom, który jest pierwszy, staram się być cicho, tym razem skrzypi parkiet.
- Mogłabyś chociaż raz trochę pospać. Jest Nowy Rok!

Ale ja właśnie nigdy nie mogłam, bo moją porą dnia jest ranek. Wszystkie nocne strachy przepadają z ciemnością, wszystkie drzewa i meble wreszcie odzyskują swojski kształt i wygląd. Za to ja, niczym królewna Zubejda siedzę z wielką pajdą chleba z twarogiem i nigdzie mi się nie spieszy. Wszyscy w domu śpią, za oknem budzą się ptaki albo leży cicho śnieg a ja czytam i czytam i czytam. I nawet te poniedziałkowe ranki są długie i powolne, bo tak jak wszystkie, zatopione są w całych oceanach czasu. Zaczyna się nowy dzień, nowa energia i nowa nadzieja niczym pierwsza kartka w nowym zeszycie. 

Drugi dzień listopadowego blogowania z Maknetą :)