Feblik na fali

"...wszystkie przywiązania wynikają z tego samego: czujemy się obco w tym nieskończonym Wszechświecie, Ziemia się nam stale kręci pod nogami, nasze życie ucieka, boimy się, chcemy się czegoś uchwycić. Czegoś stałego. Łapiemy się swojego stołu, swojego miejsca, swojego domu, łapiemy się swojego człowieka."
Feblik, Małgorzata Musierowicz

Kiedy więc w łódzkim Salonie Ciekawej Książki wypatrzyłam Feblika na regale, złapałam go od razu jak swojego. Dwudziesty pierwszy tom Jeżycjady, poprzednie wszystkie przeczytałam, więc nie mogę tak gwałtownie przestać. I bardzo słusznie. Świeża pościel, wygodne łóżko, półki pełne książek, kolorowe kanapki, aromatyczna herbata i lody domowej roboty. Kto nie lubi takich tematów?
Otoczenie jest nienachalnie kulturalne, czyta Tatarkiewicza (Dzieje sześciu pojęć), Glovera (Świat starożytny) w wydaniu przedwojennym, przy stole nie rozmawia o fizjologii (nawet ślimaków), maluje farbami wyciśniętymi z płatków róż (w kolorze czerwonym) lub malw (w kolorze rozczarowująco sinawym), gra w Dixit, a dzban przy tym "tkwił niewzruszenie, pysznił się barwami, śmierdział myszą i wyglądał wspaniale."

W takie otoczenie uwielbiam się wtapiać (a nie w każde warto - jak mawia dziadek Borejko) i to jest główny powód, dla którego czytam i będę czytać Jeżycjadę. Wątki miłosne, fabuły to doprawdy powody pomniejsze. I nie przeszkadza mi, że to z definicji powieść dla młodych dziewcząt, ani że pojawiają się w niej "sygnały bezprzewodowe", które to, jak ogólnie wiadomo, w przyrodzie nie występują.

Książkę zakładałam reklamowymi zakładkami z targów (wszystkimi trzema).

A co na froncie robótkowym, bo ciągle jest i szczęśliwie nie zanikł? Przesiedziałam otóż w kryzysie twórczym dwa tygodnie, przekonałam się, że dekolt swetra sam się nie zmienił, a obmyślone gwiazdki same się nie wydziergały, narzuciłam więc na druty dwie (bo grubsze, a grubsze szybciej się dzierga) rude nitki nową techniką z jednego kłębka (jedna nitka z lewej, druga z prawej, czyli jedna z wierzchu, druga z początku - bardzo praktyczny wynalazek) i zaczęłam prezent pierwszy. Wyszedł gruby bobół (o, pierwszy raz widzę to słowo w druku, chyba to ścisły regionalizm jest). Sprułam.
Narzuciłam jedną rudą nitkę, drugą pominęłam poświęcając szybkość na rzecz estetyki. Początek zapowiedział się wdzięcznie, aczkolwiek nieco chudo. Sprułam.
I wtedy na pociechę zamówiłam sobie druty z czerwoną żyłką najnowszej technologii, dorzuciłam torbę z owcą, humor mi się poprawił znacząco, narzuciłam więc żwawo rude oczka w ilości właściwej i tym sposobem chyba znowu jestem na fali (czyli na drutach).

I całe szczęście, bo to dziś środa u Maknety - czytamy i dziergamy.

Bardzo dziękuję za odwiedziny, ciepłe komentarze i wsparcie w pruciu! Miłego dnia. :)