Sekretne i niemoralne

Wieje wiatr, śniegi topnieją w połyskliwe kałuże, koniec karnawału zbliża się razem z zapachem smażonych na jutro pączków, tymczasem środa z Maknetą, więc długie (no, powiedzmy, że długie) godziny po ciężkiej pracy urozmaicam sobie posypywaniem chrustów cukrem pudrem, robótkami ręcznymi i czytaniem książek, prawie zupełnie jak młode kobiety w czasach wiktoriańskich. Różnica jest taka, że ich robótki były bardziej przymusowe niż moje, a moja młodość jakby trochę bardziej miniona.
Ale rzecz nie jest ani o młodości, ani o robótkach, ale o Dickensie, a właściwie o jego sekretnej kochance i ma tytuł "Sekretna kochanka Dickensa", autorką jest Claire Tomalin. Na okładce jest Dickens w pierwszym planie i sekretna kochanka w tle.

Historia pewnie jakich wiele, wyróżnia ją to, że zdarzyła się w czasach, które stały się symbolem o ile nie moralności, to na pewno pruderyjnego zakłamania i dotyczyła mężczyzny, który był moralnym punktem odniesienia i kobiety, która była zawodową aktorką, czyli z obyczajowych nizin o ile nie gorzej.
Zrozumiałe więc, że wiele osób dokładało wielu starań, aby rzeczony romans (który w zasadzie był raczej na pewno) ukryć, listy spalić, powstające tu i ówdzie plotki zdementować. Tym większy podziw należy się autorce, która z ogromną determinacją pozbierała szczątki dowodów i umieściła w dosyć grubej książce.
Bo choćby nie wiem jak bardzo wielcy krytycy literaccy, a tym bardziej sami pisarze próbowali nas odwieść od badania życia autorów, to jednak życie to interesuje wielu, a czytanie książek przez pryzmat rzeczywistych przygód autora jest nadzwyczaj ciekawe.

W niniejszej biografii Dickens nie wypadł zbyt korzystnie poza tym, że był wręcz wielbiony przez swoich rodaków i dwa razy odmówił zaproszeniu królowej Wiktorii, twierdząc że jest zajęty. Tytułowa Nelly początkowo jawi się jako nieco bezbarwne młode dziewczątko, potem nabiera barw i wigoru.
Ogólnie bardzo sympatyczna lektura, można się zamyślić nad zmienną koleją rzeczy i obyczajów.

i tylko faworki pozostają niezmiennie słodkie, a róże ozdobne.
Na drutach koc, do czego już zdążyłam się przyzwyczaić i pogodzić. Jeszcze pewnie trochę na nich pobędzie, więc dla przełamania szarej hegemonii skończyłam czapkę bordo z włóczki Fabel, której wyszło strasznie dużo, nawet jeśli uwzględni się wielki pompon. Poniżej ustrojona w 300 gramów czapki, Bubulina. Jak zwykle w dobrym nastroju:

Za to na froncie stosikowym bez zmian, a nawet lekkie pogorszenie - stosik pnie się do góry zamiast kulturalnie zanikać:

Na froncie zakładkowym mało sekretne, ale niemniej urodziwe, niemieckie fasady:

Dziękuję bardzo za odwiedziny i przemiłe komentarze, dobrego dnia i całej sterty polukrowanych pączków! :)

Elf versus kwark

"Czy kwarki się je? Czy możesz nimi przykryć swoje łóżko, kiedy nadchodzą chłody?"
Rozplatanie tęczy, Richard Dawkins

O Dawkinsie słyszałam już dawno, ale nie przejawiałam chęci zgłębiania jego książek, ponieważ nie lubię osób, które wiedzą wszystko najlepiej na świecie, kiedy jednak "Rozplatanie tęczy" pojawiło się w zasięgu rąk, postanowiłam zaryzykować, pożyczyć, przeczytać i zweryfikować moje uprzedzenia. Pożyczyłam więc, przeczytałam i zweryfikowałam - uprzedzenia okazały się nad wyraz słuszne.
Przez pół książki autor "Rozplatania" lamentuje jak to niecni, głupi i złośliwi ludzie na całym świecie wyśmiewają i nie poważają naukowców. Przez drugie pół ubolewa nad niecnymi, głupimi i złośliwymi ludźmi, którzy nie podzielają jego poglądów i podziwiają tęczę samą w sobie, a nie zasady rozszczepiania światła. Nie może się nadziwić Yeatsowi, że sfrustrowany pisał o elfach i pogańskich marzeniach zaledwie o godzinę drogi od największego wówczas teleskopu. Nie może się nadziwić wszystkim dokoła, że patrząc na koc widzą koc, a nie kwarki. I że są takimi ignorantami.

No cóż, może jestem ignorantką, ale kiedy w kinie oglądam Brada Pitta, staram się nie myśleć, że jest w nim 75 kilometrów żył (czy czegoś podobnego), zawsze przykrywam się kocem i naprawdę mało mnie porywa fakt, że kręcą się w nim miliardy kwarków. I chociaż szanuję naukowców, podziwiam fale grawitacji i równania Maxwella, to jestem z gatunku tych osób, które prędzej pocieszą się elfem niż odległą galaktyką, spalającą się gdzieś dawno dawno temu w ciemnościach i chłodzie.
Czytając, tak bardzo zmęczyłam się arogancją autora, że ledwie zauważyłam kilka niewątpliwie ciekawych rzeczy, jak jelito termita, bakterie na lewym czułku mrówki albo trójwymiarowe obrazy, które mózg tworzy nam w głowie (przeważnie z przyzwyczajenia) i kilka rzeczy ewidentnie nudnych, jak chociażby obliczanie współczynnika płetwowości za pomocą komputera. Za karę rozpoczęłam post cytatem, który tak naprawdę jest wypowiedzią pewnego naukowego sceptyka, cytowanego przez zbulwersowanego autora tęczy.

Wracając do koca, bo to dzisiaj środa - czytamy ale też dziergamy z Maknetą - dziergam dalej i udziergałam pewnie tryliony kwarków (czyli ponad połowę). Koc jest robótką o tyle wdzięcznego gatunku, że pełni swoją funkcję nawet wtedy, kiedy nie jest skończony (albo nawet skończony połowicznie, jak w moim przypadku) - ponieważ umiejętnie rozpostarty grzeje przemarznięte od zimy kolana. Zrobiłam mu dwa frędzle, żeby już teraz dodawały mu urody.
W nieskończoności oczek prawych oddaję się rozmyślaniom różnym, a także refleksjom ogólnym. Jedna refleksja jest taka, że kiedy idę do pracy, jest już dawno po wschodzie słońca:

i że jak jest mróz, to wszystko jest zamrożone:

 Poza tym sfotografowałam się w puchatym sweterku:

Sweterek jest bardzo, bardzo milutki, wcale nie gryzie, ma równe rękawy (co nie zawsze jest takie oczywiste) i dłuższy tył metodą rzędów skróconych (mój pierwszy raz).

Zakładałam książkę zakładką z królikiem Piotrusiem,

 
któremu w śliczności i dobremu samopoczuciu wcale nie przeszkadza ani fakt, że nie istnieje, ani fakt, że istnieje pan Dawkins, tęcza oraz pryzmat.

Dziękuję bardzo za odwiedziny i przemiłe komentarze, dobrego dnia! :)

Czas zupy i czas koca

- Zdążysz przed końcem zimy?
- Nie wiem.

Zima wydaje się niekończąca ze swoim śniegiem i lodem i minusami w temperaturze, ale koc, bo robię na drutach koc, również wydaje się być nieustający. Najlepszy do takiego koca byłby Proust, którego Poszukiwanie trwa i trwa przez siedem grubych tomów drobną czcionką, ale takie trio - zima i koc i Proust - mają z pewnością moc zatrzymywania czasu, a że trochę głupio zatrzymać czas w zimie i ciemności, więc żeby mieć choćby minimalne złudzenie mijania długich ciemnych nocy i szybkiego marszu ku wiośnie i słońcu, najlepiej czytać coś à la. Jeszcze lepiej jeżeli à la jest w ilości czternastu sztuk i nadaje się do jedzenia.

Jeżeli więc mamy dużo wolnego czasu, ale w lwiej części przeznaczyliśmy go na dzierganie koca i chwilowo nie starcza nam na Prousta, Homera czy nawet na Kafkę (o ile nie chcemy czytać w pracy, a tego nie chcemy, to znaczy może nawet chcielibyśmy, ale nie bardzo wypada), najlepiej sięgnąć po "Zupę Franza Kafki" Marka Cricka, a on nam szybko i przyjemnie  przypomni te frazy, ten rytm, ten klimat i te okoliczności przyrody. I doda humoru, bo bez humoru nie ma dobrego pastiszu, a pastisze Cricka są bardzo dobre i niech nas nie zwiedzie fakt, że okładkowa zupa jest z puszki. Tak naprawdę jest z pasty miso, tofu, czterech pieczarek i kilku listków suszonych alg. 
Nie dosyć bowiem, że mamy tu pastisz, to jeszcze w formie przepisu kulinarnego jako bonus.

Jak się okazuje przepisowi nie przeszkadza mocne światło, upał, liczne owady i różne fizjologiczne czynności (Marquez Garcia oczywiście), dygotanie, tortury i upadki (markiz de Sade), dysputy z sąsiadką, przechadzki czy deliberowanie o wyższości herbaty nad kawą (Jane Austen), ani nawet łyskacz i papieros z karaluchem (Raymond Chandler).
Oczywiście znajomość przedrzeźnianych autorów podnosi w nas poziom rozbawienia i wzmaga chichoty, ale nie jest konieczna - i tak po przeczytaniu całej tej historii literatury, czujemy się tak, jakbyśmy ich znali.

"Wszechwładny Agamemnon zjawia się nareszcie,
Kroi obie cebule. Łzami zaszły oczy,
Płyną wnet jak ten strumień co ze skał się toczy.
Rozsierdził się król wielce - co i nie dziwota;
Wszak nie przystoi królom tak nędzna robota.
Achilles usiekł czosnek; i w kociołku czystym
Prażył go wraz z cebulą na kolor złocisty.
Dodał też pomidory, liść lauru, jarzyny,
Przecier; na małym ogniu grzał go ćwierć godziny."
Zupa Franza Kafki, Mark Crick

I tak mogłabym aż do końca, ale nie chcę, żeby mnie świt zastał, więc tylko zerkam na obrazek (obrazki w Zupie też są ładne):

Pstrykam zdjęcie płatkom śniegu na wystającym spod kurtki sweterku (uwielbiam widok tej konfrontacji wełny z zimą, szkoda tylko, że ta nadzwyczaj ciepła włochatość jest tak gryząca):

I rzucam okiem na pracowicie szyty patchwork, który może nie jest idealnie równy, ale jestem dumna, że tak praktycznie wykorzystałam górę przeznaczonych na śmietnik dżinsów:

Narzuta w miarę powiększania wymusza doskonalenie technik szycia i cięcia - okazuje się, że krzywe w małym jest mało widoczne, natomiast w dużym krzywe jest bardzo, bardzo, bardzo krzywe. No ale może dam radę do końca tapczanu.

I to w wszystko w środę, w czas czytania i dziergania z Maknetą, czas zupy i czas koca. Idę zajrzeć co u was.
Dziękuję za odwiedziny i za przemiłe komentarze, dobrego dnia!

Równoległy dysk i koc

"Mieszkałem kiedyś niedaleko głazu-ostańca, który przy pełni księżyca i w noc przesilenia tańczył po polu, przypadkiem pozostawiając niestrzeżony garniec złotych monet. W teorii garniec ten był dostępny dla każdego, kto ośmieli się go porwać i potrafi z nim biec szybciej niż głaz. Oglądałem ten głaz za dnia, ale z jakiegoś powodu nigdy nie znalazłem czasu, by wybrać się na krótką nocną wycieczkę i sprawdzić jego taneczne umiejętności. Teraz zdaję sobie sprawę, że to ze strachu - bałem się, że jak wiele spotkanych wcześniej głazów  nie zechce zatańczyć. Jakaś część mnie pragnęła, by mimo specjalistów od planowania, dyrektyw unijnych i policjantów, głaz mógł nocą tańczyć. I gdzieś tam, podejrzewam, ukrywa się instynkt folkloru. Powinno istnieć takie miejsce, gdzie głazy tańczą."
Folklor świata Dysku, Terry Pratchet i Jaqueline Simpson

I dla wszystkich o podobnych potrzebach, Terry Pratchet stworzył właśnie takie miejsce, w którym nic nie trzeba sprawdzać, ponieważ wiadomo, że głazy tańczą, sm

oki są w dwóch udokumentowanych gatunkach, a bagaż... No, akurat Bagaż jest prawdziwy nawet w naszej ziemskiej rzeczywistości, może tylko jest mniej przywiązany do właściciela i nie aż tak nieśmiertelnie niebezpieczny.
Właściwie nie jestem miłośniczką fantasy, lubię kiedy głazy tańczą w naszym swojskim folklorze, kiedy konik Garbusek mieszka pod prawdziwą lipą, Tytania jest z Szekspira, a Aleksander Wielki jest z Macedonii. O ile jednak w przypadku przeciętnego autora nie jest trudno unikać jego dzieł, o tyle w przypadku Pratcheta jest to praktycznie niemożliwe, ponieważ w jakiejkolwiek czytelniczej grupce, w jakiej mamy szczęście się obracać, ma swoich licznych wielbicieli, którzy w dodatku aktywnie i z pasją szerzą słowa swojego Mistrza w jego dziełach. Jeżeli nie masz książki, pożyczą. Jeżeli nie pożyczasz, dadzą w prezencie. I nigdy, nigdy  nie jest to wina słów, ze nie wpadasz w zachwyt. Zawsze to jest twoja wina, albo wina kolejności czytania. Musisz więc spróbować kolejne i kolejne. Mam na koncie pięć przeczytanych. Albo sześć. Co mogę powiedzieć? Terry potrafił pisać. Mieści się w tym i styl, i poczucie humoru, i spostrzegawczość i ogromna wiedza. Kochał też opowieści, nasze opowieści ziemskie, więc za to wszystko nawet mogę mu wybaczyć, że je przebrał w różne spiczaste kapelusze, zapakował ozdobnie i wysłał na świat Dysku, który stoi na żółwiu, który na słoniach, które na słoniach i tak do samego dna, albo odwrotnie. Generalnie można stwierdzić, ze wszystkie jego książki są komentarzem do całego nasze go świata łącznie z bankami, pocztą i piątym kontynentem.

W "Folklorze świata Dysku" wszystkie spiczaste kapelusze zostały zdjęte, ozdoby odpakowane i na świat boży wychynęła nasza rzeczywistość ludowa, mitologiczna, religijna i kulturowa. Nic dziwnego więc, że sama wyraziłam chęć jej przeczytania i nic dziwnego, że współautorką jest czołowa badaczka folkloru, która poznała Pratcheta w kolejce po autograf, co zresztą było świetnie opisane w drugim wstępie. Oba wstępy są zresztą świetne, a i sama książka też. Nie polecam jej jednak na pierwsze spotkanie. Lepiej najpierw przeczytać kilka właściwych, w tym celu należy zastanowić się, co nas interesuje, obejrzeć się w prawo lub w lewo i poprosić miłośnika Pratcheta (na pewno tam jest) o tytuł dobry na początek. Chyba że chcemy o owcach, o owcach jest chyba w każdej, bo owce są ważne.
Co mi przypomina o dzierganiu i o środzie z Maknetą.
W tamtym tygodniu miałam plan na czapkę, ale w noc ciemną stanęły mi przed oczami wszystkie moje zapasy poutykane po szafach, wprowadziły zamęt i nie pozwoliły usnąć, aż nie wymyśliłam robótki równoległej, łatwej i bardzo włóczkożernej. Robótkę wymyśliłam, skorym świtem rzuciłam się ją wprowadzić na druty nr 10 i tym samym w głowie mam spokój i zen. Robię koc. Z frędzlami, ale frędzle to daleka przyszłość. Oczywiście koc nie zlikwiduje wszystkich moich zapasów, ale jakieś dwie reklamówki. Dobre i to. Co prawda po dziesięciu centymetrach okazało się, że szarej wełny mi nie wystarczy. I mam do wyboru - albo dokupić i trzymać się jednokolorowego dizajnu, co ma okiełznać (choć trochę) lekko pstrokaty wystrój mojego mieszkania, albo dołączyć inne kolory i pogodzić się z pstrokatym. Na szczęście mogę pomyśleć o tym jutro, bo koc robi się długo, mimo drutów numer 10.
Z tego myślenia wpadłam w sieci na bardzo eleganckie łączenie włóczek (zwierzęcych) przez filcowanie. Robi się to minimalnie dłużej niż supełek, a odpada zupełnie chowanie nitek - jestem zachwycona tym sposobem. Najpierw się nawleka jeden koniec na igłę i przewleka przez drugi koniec, potem się wyciąga igłę, filcuje nitkę zwilżonymi palcami i praktycznie nic nie widać, bo koniuszki można obciąć.

Książkę zakładam jedynie słuszną zakładką - w folkowe ptaszki.

 
 Do pracy chodzę ślicznie zimową drogą, co właściwie nie ma związku ani z czytanie ani z dzierganiem:

No ale nie zawsze wszystko musi mieć związek ze wszystkim. Nieraz nie ma.

Dziękuję bardzo za przemiłe komentarze i odwiedziny, dobrego dnia! :)