Po dyniach ich poznacie. I jagodach.

"Zanim wynaleziono papier, Germanie pisywali na bukowych deszczółkach. Skutek był taki, że gdy pojawił się już papier i zaczęto wytwarzać książki, niemiecka książka (das Buch) wzięła nazwę od buka (die Buche).
Podobnie w języku niderlandzkim książka to het boek, buk zaś to de beuk. Analogiczne zjawisko miało miejsce w świecie rzymskim, gdzie zapiski prowadzono na materiale wytwarzanym z łyka lipowego, po łacinie liber. Tak też z czasem zaczęto nazywać książkę. Z kolei w językach słowiańskich polska księga i rosyjska kniga wywodzą się od starosłowianskiego rdzenia kna (lub kien), oznaczającego pień drzewa. Słowianie zamiast deszczułek bukowych używali kory brzozowej i lipowej."
Na początku było drzewo. Magiczne, lecznicze i smakowe właściwości drzew. Praca zbiorowa


Przechodziłam obok tej książki co miesiąc. Przez chyba dwa lata. Leżała sobie na półce po lewo w pewnej taniej księgarni i pomimo 50% obniżki tania nie była. Niby ładnie wydana, niby z obrazkami, niby przepisy też są, ale może nie powinnam i może za gruba i w końcu no to co, że o drzewach.
W końcu, po dwóch latach przechodzenia obok niej co miesiąc była jak moja. Ja wiedziałam, że wydał ją Baobab w 2011, ona wiedziała, że na książkowych spotkaniach zawsze mam bordową, skórzaną torebkę. No dobrze, ona nic nie wiedziała, mimo że zaprzyjaźniona, złapałam ją jak swoją, zapłaciłam 29 złotych przy kasie i zabrałam do domu.
Potem, co bardzo niesprawiedliwe, siedziała na domowej półce kolejne miesiące i czekała na swój czas. Aż w końcu, kiedy ustawiłam swój nowy kobaltowy fotel, zapaliłam złotą lampę do czytania, poczułam, że mam chęć właśnie na nią. Grubą książkę o drzewach. Pełną zdjęć, ilustracji, przepisów, cytatów. No i wtedy się okazało, że dobrze zrobiłam wydając na nią 29 złotych. Zwłaszcza, że tej taniej księgarni już nie ma.

A co jest w drzewach? Są dziewiętnastowieczne ryciny - urocze. Są współczesne zdjęcia - bardzo urocze. Są też reprodukcje obrazów - malownicze. Wszystkie oczywiście z drzewami, a ryciny z kwiatkami, słupkami, skrzydlakami, baldachami i kotkami. Są całe karty z Zielnika ekonomiczno-technicznego z Wilna, 1845. Ku mojemu rozczarowaniu, wszystko w Zielniku wskazuje na to, że należę do pospólstwa, no trudno, nie każdy musi być w elicie.
Są wskazania, co można wyleczyć sobie korą, a co liściem, czy też suchym kotkiem. Liściem na przykład leczy się nieporozumienia małżenskie, a suchymi kotkami, no, chwilowo nie pamiętam. Kto nie ma czasu czy chęci biegać po lesie szukać kotków, może sobie kupić gotowy specyfik w aptece, bo nazwy owych specyfików też są. Są mity, są zabobony i wierzenia, są etymologie, są cytaty z literatury, są opisy chińskich lizaków z głogu i bambusowego patyka. Można go nadziać pastą z fasoli, albo obtoczyć w orzeszkach, jak kto lubi.

Poza tym jest dużo wiedzy. I od razu potwierdziły się moje przypuszczenia, że zgłębianie wiedzy niebezpieczne jest i podchwytliwe. W zasadzie bowiem od samego początku okazało się, że drzewem może być nie tylko drzewo, ale taki krzak na przykład. Jak się postara, to w sprzyjających okolicznościach też w drzewo wyrośnie. Zaraz potem wyszło na jaw, że w nazwach mamy okropny bałagan, chociaż, jak ogólnie wiadomo, nazwy są ważne (no, może poza różą, która jako kapusta też by pachniała). Na drzewo mówimy kasztan, na owoce mówimy kasztan i, co gorsza, na nasiona też mówimy kasztan. Kiedy zaczęłam to zgłębiać nieopatrznie, bardzo szybko zostałam uświadomiona poprzezencyklopedycznie, że wszystkie warzywa są podziałem iluzorycznym i tak naprawdę dynia jest owocem, a właściwie jagodą. Odłożyłam szybko wirtualne encyklopedie, popadłam w zdumienie i na razie już niczego nie dociekam.

Dziergam sobie czarny rękaw czarnego sweterka i patrzę na drzewa za oknem. Bo drzewa są ważne. I jeżeli taki Filon spotyka się pod jaworem, to wcale nie wynika to z jego osobistego widzimisię, ale z ogólnej wiedzy ludowej, i z tego, że jawor jest drzewem miłości, radości i płodności i to właśnie pod nim należy się spotykać, jeżeli się jest zakochanym. Można też sobie zebrać jego skrzydlaki i zamarynować na ostro (taka dygresja luźna). Co kto woli.
Zatem warto było drzewo przygarnąć, żeby czytać sobie o cisach, dębach, jesionach i głogach w listopadowy czas, czas wełnianych mitenek, czas kubków z gorącą herbatą i czas starych rycin.

Nic tak nie poprawia nastroju, jak głogi w starej ilustracji. Czego i Wam życzę.
dziękuję bardzo za przemiłe komentarze i odwiedziny, dobrego dnia!

Drzewa zakładałam makami, które co prawda drzewami nie są, ale do końca nigdy nic nie wiadomo. Za to pasują jak makiem zasiał, a raczej jak ulał.

:)

Zamiatanie czyli chaos i ład

"... chciała, żeby wszystko zrobione było jeszcze lepiej, miała nawet zamiar wyczyścić do połysku łyżki i wahadło zegara. Oczywiście, myślała, wszystko będzie się lepiej układać, jeśli na każdym kroku nie będzie już znać tego przygnębiającego zaniedbania! Ale, po pierwszym zapale, jej dzielne zamiary z wolna zaczęły topnieć, jeden po drugim, niepostrzeżenie dla niej samej.

Jedenego dnia nie zrobiła tego, innego - tamtego...

- Zamiatałam wczoraj, można sobie dzisiaj darować... nie ma teraz ciepłej wody, jutro pozmywam wszystko razem... najpierw muszę pójść pomóc Tacie Karolowi... muszę zanieść żarcie świni i nasypać ziarna kurom... muszę przygotować chłopcom banki na jedzenie... Ale właśnie Dorotka chce czegoś ode mnie... biedna kruszyna, trzeba się z nią trochę pobawić, bo zanudzi się na śmierć... o rety, przecież nie nastawiłam jeszcze zupy!"

Kasia z Dzikiej Skały, Jacqueline Verly

Miałam dwie babcie - jedną z Kozin, drugą z Teofilowa, czyli mówiąc wprost i mniej dzielnicowo, a bardziej rodzinne, jedną ze strony taty, drugą ze strony mamy. Babcia z Kozin tworzyła wokół siebie chaosy i nieumiary. Zawsze u niej było mroczno, na parapetach i w pobliżu tłoczyły się gąszcze filodendronów i asparagusów, w szafach zalegały niezliczone pamiątki i papiery, w wielkiej torbie, którą zawsze nosiła ze sobą, upchnięte były po brzegi liczne woreczki foliowe z lekami, landrynkami, chustkami i okularami, w kuchni rzeczy zalegały w różnych miejscach, bo pewnie nie mieściły się już w szafkach. Chaos wprowadzał się od niechcenia, babcia często miewała bóle głowy, przeważnie siedziała, haftowała, trochę szyła i pięknie śpiewała rozmaite przedwojenne szlagiery.
Babcia z Teofilowa wprowadzała ze sobą ład i porządek. Przy niej żadna rzecz nie śmiała zalegać na wersalce (wtedy sofy akurat już przeminęły i jeszcze nie nastały ponownie), brudne garnki miały szanse siedzieć w zlewie jedynie przez czas obiadu, czyli najdłużej przez pół godziny. W szafie ubrania zorganizowane w najzwyczajnie równe kostki, w torbie nosiła małą portmonetkę i chustkę. Wprowadzanie ładu działo się  jakby od niechcenia i niezwykle szybko, przez większość część dnia babcia siedziała pod ogromną paprotką, żywo opowiadała historie rodzinne, uczyła mnie robić na drutach, słuchała radia, czytała albo patrzyła przez okno.

Czasem myślę, że jeżeli istnieją geny chaosu i ładu, to u mnie zostały one skrzyżowane - całe życie niedorosłe i dorosłe musiałam walczyć z chaosem, który podstępnie się namnaża i ujawnia się niespodziewanie oraz usiłowałam wprowadzać ład, bo w ładzie człowiek czuje się lepiej. Poza wartościami estetycznymi ma złudzenie, że od niego coś zależy i panuje nad światem.
Dlatego tak bardzo mi bliskie były udręki Kasi z Dzikiej Skały i dlatego tak bardzo jej współczułam niepozamiatanej podłogi, i tak bardzo się z nią cieszyłam z umytych okien i wypranych firanek.
Książka, wydana chyba tylko raz, kiedy ja miałam prawie tyle lat co tytułowa bohaterka, czyli dwanaście, oczywiście jest nie tylko o sprzątaniu. Jest to historia pewnej rodziny serowarskiej, w której umiera bratowa Kasi, osierocając trójkę małych dzieci. Jej obowiązki przejmuje Kasia, sama niewiele starsza od bratanków i bratanicy. Brat Kasi, Karol ciężko pracuje przy wyrobie serów, ale coraz częściej smutek i rozpacz po stracie żony topi w alkoholu. Na Kasię spada więc opieka nad dziećmi, oporządzanie zwierząt, gotowanie, sprzątanie, pranie - praca nad siły.

Wszystko to się dzieje w Alzacji, w końcu XIX wieku, w tle mamy piękne góry zimą i wiosną opisane z nieprzegadaną precyzją. Autorka nie skąpi nam również innych, ciekawych detali - jawią się więc nam przed oczami jak żywe różne domowe sprzęty, góralskie troby, sita do serów, łyżka do śmietany, różowe świnki ze słodkiego ciasta, karuzela i obraz przedstawiający historię Genowefy Brabanckiej w nadobnych kolorach (którą to historię i jej kolory podziwiał też mały Marcel Proust), kupiony przez Kasię na jarmarku. W połowie powieści pojawia się postrach dzieci - stara, zdziwaczała Lenora - Węglarka i zarazem Zielarka razem ze swoimi kozami i, jak możemy się domyśleć, odegra kluczową rolę w cięzkim życiu Kasi.
Dobrze było wrócić do tej książki teraz, dobrze i zabawnie, bo teraz jestem prawie w wieku Lenory. Ciekawe doświadczenie.

"O świcie śnieg przestał wreszcie padać, wziął mróz i wszystko dokoła iskrzyło się jak kryształ.
Spoza domu wschodziło słońce i niebo w tamtej stronie było jasnożółte. Lecz najpiękniejsze odblaski kładły się naprzeciwko, na ośnieżonych szczytach, z których noc dopiero się zsunęła. Była to prawdziwa feeria świateł o różowych i złotych odcieniach. Kasia postawiła wiadro z mlekiem pośrodku podwórza i, odgarniając wierzchem dłoni pasmo włosów sprzed oczu, zapatrzyła się, oczarowana roztaczającym się przed nią widokiem. Albowiem nic, żadne zmęczenie, żadne strapienie, nie mogło przyćmić w niej wrażliwości na piękno.
- Jak ślicznie... - westchnęła cichutko"

U nas chwilowo nic nie pada, chwilowo też nie ma mrozu, jest za to dużo liści, co mogłam naocznie stwierdzić, jadąc z Czajkomężem do lasu. Zabrałam czarny sweter gotowy w niecałej połowie i wełniany brązowy komplecik, żeby się załapały na zdjęcia w plenerze, bo zdjęcia oczywiście były. Teraz nie może nie być.

Zatem liście w tle, gotowy komplecik i niegotowy sweter:

Kasię zakładam zakładką, która już tu chyba była, ale jest właśnie prosto z Alzacji, więc nie mogła byc inna.

Jakie buty! :))

Już właściwe chciałabym zimy i żeby sobie siedzieć w własnoręcznie zrobionych mitenkach i ogrzewać się gorącą herbatą, czego i Wam życzę. Dziękuję bardzo za odwiedziny i komentarze, dobrego dnia! :))

Ps. Na pierwszym zdjęciu też jest moje dzieło - najpierw był to komin trawki, ale za szeroki, nie chodziłam, miałam wyrzucić, ale szkoda mi było, bo z trawki strasznie niewygodnie się dzierga. W końcu zaszyłam w niego wałek, o który opieram książkę czytając - świetny patent, nie trzeba trzymać w rękach. :))

Fotel z betonu

"Powiedział mi pewnego razu: Człowiek nie powinien nigdy myśleć tylko o jednej rzeczy, bo od tego można zwariować. Trzeba myśleć o tysiącu różnych spraw, trzeba mieć zamieszanie w głowie..."
Podróż włoska, Johann Wolfgang Goethe

Dlatego, żeby nie zwariować, zaczęłam myśleć o fotelu. Bo z nim wiąże się cały szereg różnych spraw. Jaki wybrać kolor, jakie oparcie, gdzie go kupić, za ile, kto wniesie i gdzie się zmieści.
Ale może zacznę od początku. Dawno, dawno temu, czyli w zeszły czwartek (a właściwie w jakiś czwartek ponad dwa lata temu) pozyskałam mały pokój do uprawiania hobby. Wprowadziłam się do niego na długie godziny dzienne i wieczorne, zostawiając duży pokój wraz z moim fotelem do czytania i Czajkomężem. Nawet jeszcze nie zdążyłam przenieść wszystkich włóczek i drutów, kiedy Czajkomąż włączył sobie na cały regulator telewizor ze swoimi ulubionymi serialiami i tak pozostał w głośności. Czytać się tam już nie dało. W moim pokoju hobby miałam różne meble (nawet w nadmiarze), ale fotela nie. I jakoś z czasem okazało się, że mało czytam. A jako że wolno myślę (tytuł mojego bloga jest na to dowodem), niedawno mnie olśniło, że mało czytam, bo nie mam gdzie.
I jak poeta radzi, zrobiłam sobie zamieszanie w głowie.

Łatwo nie było. Czajkomąż bowiem, jak na stereotypowego mężczyznę przystało, zmian nie lubi. Dla niego nawet papierek po cukierku rzucony z wdziękiem na ławę, po dwóch sekundach zyskuje status tubylca, zasiedziały i niepodważalny, cóż dopiero mówić o kupionych dwadzieścia lat temu zasłonkach w tonacjach beżowych, regaliku jasny brąz, biurku ciemny beż czy też kładzionej piętnaście lat temu ale pieczołowicie farbie w kolorze piaskowym. Wszystko to w umyśle takiego mężczyzny zastyga niczym beton jakiś i właściwie wcale mnie nie dziwi, że Edison wymyślił dom odlewany z betonu (łącznie z wanną, fotelami i kanapą), bo taki właśnie dom ma w głowie stereotypowy mężczyzna. Niezmienny i stały.
Każda zmiana, to ból, męka i frustracja i co tam brak fotela. Nie ma mowy.
Nie pozostało mi nic innego, jak wziąć sprawy w swoje ręce i postawić Czajkomęża przed faktem dokonanym. Od dłuższego czasu uprawiam z zapałem minimalizm, więc śmiało mogłam się pozbyć części mebli uwolnionych od nadmiaru rzeczy. Zamówiłam więc fotel, zamówiłam przeprowadzki i czekałam, co będzie.

Łatwo nie było. Otóż powiem od razu, że wystrój wnętrz nie jest moją mocną stroną i w sumie najśliczniejsze w moim mieszkaniu są półki z książkami. To znaczy moim skromnym zdaniem, bo ustawiam książki według wzrostu, co może budzić niesmak u znawców. Zatem oszałamiającej przemiany przed i po nie będzie. Cały czas jestem przed domniemanym remontem. Ale biorąc pod uwagę jak strasznie było przed (do czego też przyczynił się fakt, że najpierw przywieźli fotel, potem wywieźli niepotrzebne meble, co nie jest najlepszym rozwiązaniem i ogólnie nie polecam),

to ze stanu po jestem bardzo zadowolona.

Jak widać, mam też lampę, bo fotel w ciemnościach to kiepski patent. Oczywiście natychmiast władowała się na niego Bubulina z koleżaneczkami.

Ze fotela mam widok na biblioteczkę podręczną i biurko.

Lustro w tym miejscu to świetna sprawa - podwaja ilość książek. :D

Żeby mieć swój fotel przy oknie, podnóżek i lampę przeniosłam tam i z powrotem dziesiątki kilogramów włóczki i książek. Włóczka jest ciężka, ale książki są jeszcze cięższe. Wielu, wielu się pozbyłam, najłatwiej podejmować takie decyzje podczas remontów czy przeprowadzek. Chcę, żeby zostały ze mną te najlepsze. te, które się chce natychmiast czytać, kiedy się je bierze do ręki, żeby je odkurzyć czy przeprowadzić na drugą stronę pokoju.
Takie jak album zdjęć Zofii Nasierowskiej. Ona robiła zdjęcia w podróży, a jej przyjaciel wybrał do zdjęć cytaty z dzieł klasycznych. Zastanawiam się, jak to robił - czy patrzył na zdjęcie i od razu na myśl przychodził mu odpowiedni passus, czy patrzył na zdjęcie, a potem przeglądał książki, szukając. I cytaty i zdjęcia nabrały drugiego, głębszego wymiaru. Jest w nich dużo prawdy o ludziach i dużo piękna uchwyconej chwili, tuż zanim minie. Dobrze jest usiąść z tym albumem w fotelu - poczytać i popatrzeć.

A książki są ciężkie. Nie warto mieć wszystkich i nie warto chcieć wszystkie przeczytać. Muszę zostawić sobie tylko te ulubione. Tak samo z kubeczkami. Na starość zostawić sobie tylko parę ulubionych. Żeby mieć czego pilnować.

W czasach przemiany meblowej też oczywiście dziergałam, ale czarne cały czas, więc słabo widać.
A tak w ogóle, to fajnie jest mieć fotel z podnóżkiem, lampę i filiżankę herbaty. Dobrą książkę, czego i Wam życzę.
Dziękuję za odwiedziny i przemiłe komentarze, dobrego dnia!