Zachody z kominami

"Noszę wełnę na gołym ciele: to taka moja pokuta."
Stracone zachody miłości, Shakespeare w przekładzie Stanisława Barańczaka

Tradycyjny już od kilku lat urlop wrześniowy. Teoretycznie na grzyby. Praktycznie grzybów aktualnie brak. Jest za to zalew sulejowski, liczne łódki (do jednej nawet mamy kluczyk i gdybyśmy lubili pływać łódką, to byśmy z pewnością pływali), kajaki, żaglówki, pomosty, kaczki na pomostach, kaczki w szuwarach, ławice łabędzi i bliżej nieokreślonych chyba czapli. Las sosnowy, słońce, cisza, zacieniona altanka, fotele, liczne poduszki i liczne robótki. Oraz Szekspir na półce, chyba niechciany, bo sprezentowany jako nagroda szkolna. Przeczytam, bo co ma tak stać nieczytany.

Jeszcze nie zaczęłam, ale chyba zdążę przed końcem urlopu. Robótek (robótki muszą być bo to dziś środa z Maknetą)wzięłam za dużo, zupełnie jakbym miała dziergać dniami i nocami, a nie chodzić sobie po lesie i siedzieć na pomoście patrząc na łódki. Dalej więc siedzę w kominie. Nawet w nadziei na koniec poświęciłam się i nie bacząc na upał, owinęłam się nim pokutniczo na gołą szyję – niestety, niestety, muszę dziergać dalej w pięknych okolicznościach przyrody:

Zalew wieczorem

 

Zalew w dzień z łódkami

Zalew z habaziami:

Malownicza żaglówka

Pomost z kaczkami

Habazie wdzięcznie pochylone

Drogowskaz w wyrazie morski

Jeden grzyb