Postępowe tarapaty

"Czyż przekład nie jest beznadziejnie utopijnym wysiłkiem?"
Jose Ortega y Gasset

Czytam praktycznie wyłącznie po polsku i po polsku czytam najchętniej, dlatego fakt, że istnieje oryginału ktoś taki jak tłumacz, zdałam sobie sprawę stosunkowo niedawno. Do oryginałów nigdy mnie zbytnio nie ciągnęło (mimo licznych głosów, że Homera trzeba tylko w oryginale i nieznajomość greki nie powinna nikogo powstrzymywać) i nie ciągnie, ponieważ jakoś podskórnie czuję, że choćbym nie wiem ile przeczytała książek po angielsku, to nigdy willow nie będzie dla mnie niosła tyle znaczeń i rosochatości, co wierzba. I może za to, że to tłumacz przesadza owe wierzby na rodzimą glebę, tak bardzo cenię tłumaczy. A już tłumaczy starej szkoły zwłaszcza.
Zanim taki tłumacz zabrał się do pracy, podsumowywał swoje umiejętności: "raczej dobra znajomość niemieckiego i literatury niemieckiej, dość także rozległa znajomość polszczyzny, ponadto - co zawsze w pracy przekładowej przydatne - łaciny, wreszcie też - jak wówczas nam się wydawało - znajomość oryginału tej osobliwej książki [czyli "Doktora Faustusa"], prócz tego (...) studia muzyczne, znaczny zasób wiadomości z dziedziny historii, filozofii, literatury, szczególna wrażliwość na słowo, ścisłość myśli i wyrazu"
Diabelne tarapaty, Maria Kurecka

Mimo tych umiejętności przekład trwał trzy lata, łatwy nie był i o tym są właśnie "Diabelne tarapaty".
Są o przekładzie i o różnych wpadkach innych tłumaczy, o których nie wiem czemu uwielbiam czytać, są o dzwonieniu do znakomitego zoologa wczesnym rankiem, żeby się dowiedzieć jak się nazywa żeglarek i stomias po polsku.
Są też o samym Doktorze Faustusie i jaka to głęboka, wielowarstwowa i muzyczna książka.
Mistrzostwo zawsze budzi we mnie ogromny podziw i wdzięczność, że jest i że mogę sobie na nie popatrzeć i się pozachwycać, niezależnie czy to jest figurowa jazda na lodzie czy wnikliwość czytania i przekładania.
Jedyne co mnie zmęczyło w tej książce, to składnia. Może się nie znam, ale jakoś mam sentyment do pradawnego wzoru "Ala ma kota" i nagminne "Kota Ala ma" jako manieryczne i niepotrzebne drażniło mnie.

Do czytania dziergałam oczywiście, bo to znowu środa (z Maknetą oczywiście) i to wbrew zdjęciu powyżej, dziergałam oczywiście granatowy nieustająco sweterek. Nabyłam dwa motki na rękawy (bo oczywiście brakło) i niezwykle wprawnie nabrałam rękawy na jeden drut. Powiem nieskromnie, że odnotowałam w tym punkcie znaczny postęp. Dwa lata temu zaczynałam robienie w kółko od drutów skarpetkowych i dopiero kiedy kółko nabierało stateczności, przechodziłam na druty z żyłką i magic loop. Teraz jestem w kółku bardzo zorientowana i zaczynam od razu od drutu z żyłką, ale dwa kółka (czyli dwa rękawy) musiałam zaczynać jednak na dwóch drutach. Czyli - jest nadzieja i to prawda, że praktyka czyni mistrza (mam nadzieję doczekać).
W wolnych chwilach między rękawami obmyślam nowe dwa projekty - jeden z szarego bambusa - cieniutki i powiewny, drugi z czarnego lnu - letni i ażurowy. Poza tymi obmyśleniami na zdjęciu jest też mój nowy elektroniczny licznik - o niebo wygodniejszy niż kręcony klasyczny. Na razie działa.
Dziękuję za odwiedziny i komentarze - miłego dnia! :)

PS. W roli zakładki - Mała Mi:

Tekst nieco mało ostry (flou), zupełnie jak przekład właśnie.